Ινομυώματα!

Τα ινομυώματα της μήτρας είναι τα συχνότερα καλοήθη νεοπλάσματα του γεννητικού συστήματος στις γυναίκες, δεδομένου ότι παρατηρούνται στο 20-30% του συνολικού πληθυσμού των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Κατά συνέπεια συνιστούν μία συνηθισμένη κατάσταση κατά την κύηση. Ωστόσο, μόνο το 42% των ινομυωμάτων στην εγκυμοσύνη ανιχνεύονται κλινικά, συνήθως όταν είναι μεγάλα.

Κατηγορίες ινομυωμάτων

Το ποσοστό ανίχνευσης μειώνεται μόλις στο 12,5% όταν είναι <5 mm. Το υπερηχογράφημα, όταν εφαρμόζεται, μπορεί να αυξήσει το ποσοστό αυτό. Η πραγματική τους επίπτωση, επομένως, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είναι άγνωστη, αλλά έχουν κατά καιρούς αναφερθεί ποσοστά που κυμαίνονται από 0,5% όλων των κυήσεων μέχρι το υψηλότερο ποσοστό 12,5%, που παρατηρήθηκε σε πολωνέζες έγκυες γυναίκες που υποβλήθηκαν σε προγεννητικό έλεγχο. Οι γυναίκες που παρουσιάζονται να έχουν ινομυώματα κατά την κύηση, είναι πιο πιθανόν να είναι >35 ετών, πρωτοτόκες ή μαύρες.

Φαίνεται ότι η εγκυμοσύνη έχει ελάχιστη έως καθόλου επίδραση στο συνολικό μέγεθος των ινομυωμάτων, παρά την παρατηρούμενη στις αρχές της εγκυμοσύνης ερυθρή εκφύλιση που υφίστανται τα ινομυώματα. Τα ινομυώματα, όμως, όταν υπάρχουν, επηρεάζουν την εγκυμοσύνη και τον τοκετό με αρκετούς τρόπους: κοιλιακός πόνος, αυτόματες αποβολές, ανώμαλες προβολές του εμβρύου, πρόωρος τοκετός και δυσκολία κατά τον τοκετό συγκαταλέγονται στις πιο συχνές επιπλοκές τους. Το μέγεθος, η εντόπιση, ο αριθμός και η σχέση των ινομυωμάτων με τον πλακούντα είναι οι κριτικοί παράγοντες, που καθορίζουν τη συχνότητα και τη βαρύτητα των ανωτέρω επιπλοκών.

Η μηχανική παρεμπόδιση της εμφύτευσης, που οφείλεται στην παραμόρφωση της ενδομητρικής κοιλότητας και την ατροφία και εξέλκωση του ενδομητρίου που βρίσκεται πάνω από τα ινομυώματα, η παρακώλυση της ανόδου του σπέρματος και η πιθανή υπερσυσπαστικότητα του ενδομητρίου είναι οι κυριότεροι παθοφυσιολογικοί παράγοντες που εμπλέκονται στην υπογονιμότητα που αποδίδεται στα ινομυώματα. Ωστόσο, ο ακριβής μηχανισμός της επιρροής τους στην αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως. Ειδικότερα, τα υποβλεννογόνια ινομυώματα, σε αντίθεση με τα ενδοτοιχωματικά και τα υπορογόνια, έχει βρεθεί ότι προκαλούν μερική διακοπή των περισταλτικών κινήσεων της μήτρας, οι οποίες φαίνεται να παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στη μεταφορά του σπέρματος και τη διατήρηση της εγκυμοσύνης κατά το 1ο τρίμηνο. Επίσης, η εμφύτευση του πλακούντα πάνω από ένα ινομύωμα μπορεί να συνοδεύεται από ανεπαρκή αιματική παροχή και πλακουντική ανεπάρκεια. Η παρατηρούμενη εκφύλιση των ινομυωμάτων κατά την κύηση μπορεί να οδηγήσει σε απελευθέρωση προσταγλανδινών και, κατά συνέπεια, σε μυομητρικές συσπάσεις και αποβολή του εμβρύου. Η παραμόρφωση της ενδομητρικής κοιλότητας, που προκαλείται κυρίως από τα υποβλεννογόνια ινομυώματα, και η μείωση του φυσιολογικού πάχους του μυομητρίου, που παρατηρείται κυρίως στα ενδοτοιχωματικά, μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την μείωση της ικανότητας της μήτρας να διαταθεί με την εξέλιξη της κύησης.

Έχει βρεθεί ότι κυρίως τα ινομυώματα που βρίσκονται στο σώμα της μήτρας, και όχι τόσο αυτά του κατώτερου τμήματός της, συσχετίζονται με αυτόματες αποβολές. Επίσης, οι γυναίκες με πολλαπλά ινομυώματα έχουν αυξημένο κίνδυνο αυτόματης αποβολής, σε σχέση με αυτές που έχουν μόνο ένα.


Υποβλεννογόνιο ινομύωμα


Συμπερασματικά, τα ινομυώματα συνιστούν ένα σχετικά συχνά παρατηρούμενο επίκτητο ανατομικό παράγοντα της μήτρας, που μπορεί να προκαλέσει υπογονιμότητα και καθ’έξιν αποβολές σε νέες γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Ιδιαίτερα ενοχοποιούνται τα υποβλεννογόνια ινομυώματα, ανεξαρτήτως μεγέθους, αλλά και άλλα (π.χ. μεγάλα ενδοτοιχωματικά) ινομυώματα, που μπορεί να προβάλλουν και να παραμορφώνουν την ενδομητρική κοιλότητα.